Stttt: geheim stokje

Welk is jouw bedgeheim’, wilde Ktrn weten. U raadt het al: een stokje, zij het iets intiemer dan we gewend zijn. Laat me beginnen met u aan Bed voor te stellen: de Malm, en nog wel de grootste die in Ikearijk te vinden is. Maar liefst 2 meter bij 1 meter 80 gezelligheid wacht mij elke avond trouw op.

Zo, nu u geen vreemden meer voor elkaar bent, kan ik het u wel vertellen. Bed is een beetje eenzaam. Dat is heus niet altijd zo geweest. Vroeger hielden kast, zitzak, gordijn en schapenvelletje hem gezelschap. Konden ze gezellig keuvelen overdag. Tot plots bleek dat ik allergisch ben voor huisstofmijt. Exit kast, zizak, gordijn en schapenvelletje. Alleen Bed bleef. Mét speciale lakens.

Maar stilaan slopen weer wat nieuwe spulletjes de slaapkamer binnen. Spulletjes die beloofden geen stof te maken. Zoals het oude kastje van een yard sale om de hoek.

In het kastje kettingen, oorbellen en andere blingbling. En er bovenop mijn kniknegertje. Je weet wel, zo’n missiespaarpotje dat met zijn hoofdje van ‘merci’ knikt als je er wat kleingeld instopt.

Voor knuffelbeesten is de toegang tot Bed strikt verboden. Al is er eentje die deze regel graag aan zijn laars lapt. Kater Fons grijpt elke kans om het voeteinde uitgebreid te testen. En soms – heel soms- als ik alleen thuis ben, dan mag hij dat. Maar hou het voor u.

Ik geef dit stokje graag mee aan het zandmannetje van Ruben, Imke en witlofman Ntone.

Read Full Post »

Mijn beknopte radiogeschiedenis (stokje)

 Zowel ruben als luipaard bezorgden me een bijzondere houtsoort. Bedoeling is om je eerste herinneringen aan de radio neer te schrijven.

Toen ik kind was, stond de radio thuis niet aan. Cassettes en platen, van Herman Van Veen, Sandra Kim en Vanessa Paradis, dat wel. Maar de radio, dat was iets voor in de auto. Mijn vroegste radioherinneringen situeren zich dan ook op zondagavonden en weekochtenden.

Zondagavond -op terugweg van mij grootouders- hield Lutgart Simoens ons gezelschap met haar ‘Vragen staat vrij’. Haar stem, de sfeer van het programma, het duisternis buiten en de voorbijflitsende verlichtingspalen, gaven mij een soort van melancholisch gevoel. Ik werd er rustig van, maar niet bepaald vrolijk. Hetzelfde gevoel krijg ik nu als iemand klassieke muziek oplegt in de auto.

Leuker waren de ochtendprogramma’s: “Koffers en co” (remember ‘moedre, kzijn weg, hee’?) en “Het leven is mooi” (zolang er zon, muziek en kinderen zijn). De toenmalige ochtendfiles ken ik nog steeds uit het hoofd (tussen het Leonard- en het Vierarmenkruispunt in de richting van Tervuren).

Maar pas op de secundaire school kwam de radio echt in mijn leven. Studio Brussel werd een vriend. Er was geen denken aan om één aflevering van De Afrekening te missen. En op cassettebandjes op te nemen, natuurlijk. Het was de tijd van dEUS, Life, Presidents of the USA, Oasis, Garbage en K’s Choice. Namen die steevast op de kaft van de agenda geschreven werden.

Later volgde nog een kleine commerciële uitspatting (radio Contact), maar al snel kwam de liefde voor Stubru terug. Om uiteindelijk ook te blijven.

Ik gooi dit stokje graag in de richting van Zofie, Lime en Vindesign.

Read Full Post »

Stokje uit de oude doos

De Gentse Zwijger wierp me onlangs het ‘Uit de oude doos’- stokje toe. Bedoeling: post een foto uit je kindertijd met eventueel een klein verhaaltje erbij. Hier gaan we:

Creatief waren we wel, mijn broertje en ik. Wie drinkt er nu chocomelk uit een tas als het ook vanop 15 rietjes afstand kan? Knutselen was onze favoriete bezigheid. Met karton, schaar en van die brede bruine plakband. Ook brooddeeg zoutdeeg maken (benodigdheden: water, bloem, zout en een oven) stond hoog aangeschreven, zij het niet bij onze moeder – die weken later nog bloem onder de sofa vond.

Kinderen veranderen niet, denk ik. Hoe duur het speelgoed ook, banale dingen blijven het leukst om mee te spelen. Of strooien de Mega Mindy’s, Plops en Piet Piraten tegenwoordig roet in het eten?

Anyway, ik zou graag Goya, Valérie en Dikkie in mini-versie bewonderen.

Read Full Post »