Zowel ruben als luipaard bezorgden me een bijzondere houtsoort. Bedoeling is om je eerste herinneringen aan de radio neer te schrijven.
Toen ik kind was, stond de radio thuis niet aan. Cassettes en platen, van Herman Van Veen, Sandra Kim en Vanessa Paradis, dat wel. Maar de radio, dat was iets voor in de auto. Mijn vroegste radioherinneringen situeren zich dan ook op zondagavonden en weekochtenden.
Zondagavond -op terugweg van mij grootouders- hield Lutgart Simoens ons gezelschap met haar ‘Vragen staat vrij’. Haar stem, de sfeer van het programma, het duisternis buiten en de voorbijflitsende verlichtingspalen, gaven mij een soort van melancholisch gevoel. Ik werd er rustig van, maar niet bepaald vrolijk. Hetzelfde gevoel krijg ik nu als iemand klassieke muziek oplegt in de auto.
Leuker waren de ochtendprogramma’s: “Koffers en co” (remember ‘moedre, kzijn weg, hee’?) en “Het leven is mooi” (zolang er zon, muziek en kinderen zijn). De toenmalige ochtendfiles ken ik nog steeds uit het hoofd (tussen het Leonard- en het Vierarmenkruispunt in de richting van Tervuren).
Maar pas op de secundaire school kwam de radio echt in mijn leven. Studio Brussel werd een vriend. Er was geen denken aan om één aflevering van De Afrekening te missen. En op cassettebandjes op te nemen, natuurlijk. Het was de tijd van dEUS, Life, Presidents of the USA, Oasis, Garbage en K’s Choice. Namen die steevast op de kaft van de agenda geschreven werden.
Later volgde nog een kleine commerciële uitspatting (radio Contact), maar al snel kwam de liefde voor Stubru terug. Om uiteindelijk ook te blijven.
Ik gooi dit stokje graag in de richting van Zofie, Lime en Vindesign.
Cajiente 